miércoles, 3 de febrero de 2010

O Porto, part I


Llevo dos meses y una semana en Oporto, y todavía no he actualizado el blog, a pesar de mi más que buena intención de mantenerlo al día. De todas formas, tampoco es que haya demasiado para contar. Hasta lo de ahora me he pasado casi todo el tiempo escribiendo la tesis. Es increíble descubrir cómo tan sólo dos meses de no tener el aliento de mi jefa rebotándome en el cogote han sido capaces de incrementar mi creatividad y talento para la escritura. Tengo la introducción, los capítulos (todos menos uno), las conclusiones empezadas y materiales y métodos casi casi completo. Sólo me falta el sumario, y por supuesto los siempre imprescindibles agradecimientos, que aunque aún no estén plasmados en papel, están grabados en mi cabecita.

Eso sí, hecho de menos un montón el cacharreo del día a día, el poder tocar una pipeta más a menudo que una vez al mes. Preparar soluciones y medios de cultivo puede ser más divertido de lo que parece. Pero por fin la espera está pronta a acabar. Hoy he estado durante todo el día aprendiendo una nueva técnica. Mañana acaba el entrenamiento y con suerte el viernes estaré lista para hacerla por mí misma. Y estoy impaciente!! Después de dos meses mirando la pantalla de mi ordenador, leyendo las mismas palabras (aún encima en inglés) una y otra vez para acabar, tras dos horas, cambiando una coma en una frase, estaban acabando con mis nervios.

Ayer asistí a un seminario titulado "How to succeed in science", y aunque no estoy de acuerdo con todo lo que el "amigo americano" contó en su presentación (lo de trabajar 80 horas por semana no me convence...), sí tengo que darle la razón en una cosa de las que dijo, y es que un científico es aquella persona que tiene una necesidad inminente de conocer las respuestas, y que por mucho que pase el tiempo, no puede evitar que el corazón se le acelere cuando está realizando un experimento y apenas es capaz de contener la felicidad cuando obtiene los resultados. Yo hace un año que no sentía ese cosquilleo en el estómago cuando planeaba un experimento. Por suerte, parece que hoy lo he recuperado. Supongo que al final no me he equivocado tanto al elegir mi carrera....

1 comentario:

vintxuca dijo...

ola churrinha!!!! como vai a túa estancia en O Porto???? seguro que aínda que non te deixen argalhar a pócima segreda do enamoramento (ou outras pócimas químicas) por agora...estás disfrutando coma unha anana. Un beijinho enorme e ánimo co corte de pelo, iso rexuvenece, favorece...e sinta de marabilha!